(TE)STIL
(TE)STIL
(TE)STIL is een ontroerende en confronterende voorstelling waarin de dove danser Pawel Moléda en de horende danser Jhonny Loyd een samenwerking aangaan. Samen onderzoeken ze de rol die stilte en geluid spelen in hun levens, en de verschillen die op dat gebied tussen hen bestaan. Moléda werd geboren als kind dat niks hoort, dat alleen monden open en dicht ziet gaan maar niet begrijpt wat er tegen hem wordt gezegd. Lloyd, op zijn beurt, werd geboren met tinnitus, een voortdurend oorsuizen waarvan hij lang overtuigd was dat iedereen het hoorde. Aan beide dansers is niet te zien dat ze geluid en stilte op een andere manier ervaren dan horende mensen zonder conditie, maar het beïnvloedt vanzelfsprekend hun levens. Zo kan Moléda niet praten met mensen die geen gebarentaal beheersen, en hoort hij verkeer niet aankomen als hij op straat loopt. (TE)STIL is een voorstelling die door doof en horend publiek verschillend wordt ervaren. Dove en slechthorende bezoekers lezen de gebarentaal die in de dans verwerkt is, terwijl horende bezoekers betekenis toekennen aan de voor hen abstracte bewegingen. Zij volgen de voorstelling ook aan de hand van muziek, waar dove en slechthorende bezoekers daar slechts de trillingen van voelen. Door middel van fotografie wordt een samenkomst tussen deze groepen gecreëerd: dove, slechthorende en horende bezoekers ervaren de beelden van lege hoeken, straten en gebouwen hetzelfde. De voorstelling is niet alleen gebaseerd op de ervaringen van Moléda en Lloyd, maar ook op die van choreograaf Katja Grässli zelf. In aanloop naar (TE)STIL sloot ze zich als onderzoek een paar dagen op in een geluidsdichte kluis, om te voelen wat stilte is. Ook stuurde ze enquêtes rond om te onderzoeken hoe mensen stilte ervaren. Hoe proeft stilte? Welke kleur heeft het? Wat bleek: stilte heeft in essentie weinig te maken met de aan- of afwezigheid van geluid, maar vooral met een confrontatie met de chaos in jezelf en de behoefte naar een stille geest. Met dat uitgangspunt creëert (TE)STIL ontmoetingen.