Cataract
Cataract
De paradox van de sluier en het ‘onversluierde’ hart.
Hoe hard we het ook proberen, we kunnen als mens nooit de volledige waarheid bevatten. Onze kijk op de wereld zal altijd vertroebeld blijven. In de voorstelling Cataract laat choreograaf Katja Grässli zich inspireren door denkers uit het soefisme, een mystieke stroming binnen de islam. Zij gaan uit van een principe van de sluier, die deels over de werkelijkheid ligt en deze aan ons zicht onttrekt. Met Cataract laat MoveToMeet zien dat dat niet per se een negatief gegeven is. We hebben de sluier ook nodig in onze zoektocht naar authenticiteit, om benieuwd te kunnen zijn naar wat er zich achter de sluier bevindt, ook al is dat slechts een volgende sluier. En het licht dat dingen zichtbaar maakt? Als dat zonder sluier in je ogen schijnt, dan verblindt het je slechts. Het is juist de samenwerking tussen de sluier en het licht die ervoor zorgt dat we zin kunnen geven aan ons bestaan, die ervoor zorgt dat we niet alleen kunnen kijken, maar ook kunnen zien. In Cataract bewegen twee dansers zich door een ruimtelijk decor van sluiers, alsof ze zich door ruimte en tijd verplaatsen. Het ene moment zijn de twee gevoelsmatig mijlen van elkaar verwijderd, het andere moment komen ze plots bij elkaar, om vervolgens weer uit elkaar te gaan. Ze leiden hun handgebaren af van iconen uit verschillende religies en bewegen in cirkels, zoals de natuur zich gedraagt, of de geschiedenis, die zich telkens lijkt te herhalen. Ze kijken naar buiten, maar keren zich ook inwaarts, op zoek naar hun ontsluierde hart.
Lausitzer Leben